Pojezierze Łęczyńsko-Włodawskie

Pojezierze Łęczyńsko-Włodawskie to mezoregion fizycznogeograficzny we wschodniej Polsce, część Polesia Zachodniego, graniczący z Garbem Włodawskim, doliną Bugu, Pagórkami Chełmskimi oraz Wysoczyzną Lubartowską. Równina ta jest znana z charakterystycznych, podmokłych terenów, licznych jezior oraz torfowisk, a także jako największy w Polsce zespół łąkowy. Jeziora, takie jak Bialskie, Białe Włodawskie czy Maśluchowskie, oferują doskonałe warunki do rekreacji, szczególnie w okolicy miejscowości Okuninka nad jeziorem Białym Włodawskim. Region charakteryzuje się dziedzictwem naturalnym zachowanym do lat 70. XX wieku, kiedy to rozpoczęto działania melioracyjne. Pojezierze jest osadzone na pasie skał karbońskich, co dodatkowo zwiększa jego wartość geologiczną. W okolicy znajduje się Poleski Park Narodowy, utworzony w 1990 roku, który chroni unikalne ekosystemy regionu. Część akwenów, jak Dratów, jest częścią systemu kanału Wieprz-Krzna, a niektóre jeziora, takie jak Brzeziczno i Orchowe, zostały objęte ochroną jako rezerwaty przyrody. Region ten jest również miejscem o dużych walorach kulturalnych, gdyż otacza go historia związana z Polesiem, a tereny bagniste i jeziora tworzą wyjątkowy krajobraz, który inspiruje zarówno lokalnych twórców, jak i turystów. Pojezierze Łęczyńsko-Włodawskie jest zatem ważnym punktem na mapie Polski, łączącym w sobie bogactwo naturalne, tradycje oraz potencjał rekreacyjny.