Poleski Park Narodowy

Poleski Park Narodowy, utworzony 1 maja 1990 roku, położony jest w województwie lubelskim, w polskiej części Polesia, obejmującą 9760,2864 ha. Charakteryzuje się bogatym ekosystemem, w skład którego wchodzą bagna, torfowiska i jeziora krasowe, stanowiące naturalne kompleksy leśne. Park jest częścią Rezerwatu Biosfery „Polesie Zachodnie” oraz objęty ochroną konwencji ramsarskiej. Historia parku sięga 1933 roku, kiedy to pojawiła się pierwsza idea jego utworzenia, jednak za czasów PRL-u, w związku z melioracjami i planami przemysłowymi, jego powstanie było zagrożone. Pomimo trudności, dzięki działaniom ochrony przyrody, w latach 80. XX wieku utworzono w obrębie parku kilka rezerwatów przyrody. Flora parku jest bardzo różnorodna i liczy około tysiąca gatunków roślin naczyniowych, w tym wiele rzadkich, a fauna obejmuje około 290 gatunków kręgowców i 48 gatunków ssaków. W parku można spotkać m.in. żurawie, bieliki, bobry oraz liczne gatunki ryb i płazów. W ramach edukacji przyrodniczej funkcjonują Ośrodek Dydaktyczno-Muzealny w Starym Załuczu oraz Ośrodek Dydaktyczno-Administracyjny w Urszulinie, gdzie można zapoznać się z bogactwem parku. Ciekawostką jest, że Poleski Park Narodowy stanowi ostatnią ostoję niektórych gatunków roślin i zwierząt, które nie były dotknięte ingerencją człowieka od czasów ustąpienia ostatniego zlodowacenia.