Beskid Żywiecki

Beskid Żywiecki to pasmo górskie położone na granicy Polski i Słowacji, które rozciąga się na pograniczu trzech kultur: Żywiecczyzny, Kisuc i Orawy. W XV wieku obszar ten był niemal niezamieszkały, a osadnictwo zaczęło rozwijać się w XVI i XVII wieku, głównie dzięki rolnikom oraz wołoskim pasterzom, co doprowadziło do powstania dzisiejszych wsi. Kultura ludowa regionu jest ściśle związana z pasterstwem, a hodowla owiec i bydła była dominującą formą gospodarki do początków XX wieku, zastępowaną przez rolnictwo po I wojnie światowej. Współcześnie pozostałością po tradycjach pasterskich są szałasy, a folklor mieszkańców, w tym tańce i pieśni, odzwierciedla bogactwo kulturowe regionu. Beskid Żywiecki zamieszkuje sześć grup etnograficznych: Żywczacy, Babiogórcy, Kliszczacy, Podhalanie, Kisuczanie i Orawiacy, każda z własnymi zwyczajami i tradycjami. Region jest również znany z rozwiniętej sieci turystycznej, z licznymi szlakami górskimi i bazą noclegową, w tym schroniskami i bacówkami PTTK. Ośrodki narciarskie, z Pilskiem na czele, przyciągają miłośników sportów zimowych. Beskid Żywiecki, będący najwyższą częścią Beskidów Zachodnich, charakteryzuje się zróżnicowaną rzeźbą terenu i bogatym środowiskiem przyrodniczym, w tym licznymi jeziorami i potokami. Najwyższym szczytem jest Babia Góra, znana z unikalnych form rzeźby glacjalnej i peryglacjalnej. Region jest bogaty w różnorodność roślinności i fauny, a także ma wiele form ochrony przyrody, w tym Babiogórski Park Narodowy. Ciekawostką jest różnorodność geograficzna i kulturowa Beskidu Żywieckiego, gdzie granice i tradycje trzech regionów wzajemnie się przenikają, co czyni to miejsce wyjątkowym zarówno dla turystów, jak i badaczy kultury i przyrody. W literaturze geograficznej Beskid Żywiecki podzielony jest na różne mezoregiony, co wskazuje na jego złożoną strukturę geograficzną.