Puszcza Bukowa

Puszcza Bukowa, znana także jako Knieja Bukowa, to malowniczy kompleks leśny mieszczący się w południowo-wschodnich dzielnicach Szczecina, na Wzgórzach Bukowych. Obszar ten wchodzi w skład Szczecińskiego Parku Krajobrazowego „Puszcza Bukowa”, utworzonego w 1981 roku, oraz Leśnego Kompleksu Promocyjnego „Puszcze Szczecińskie”, istniejącego od 1996 roku. Wyróżnia się bogactwem różnorodnych siedlisk leśnych, w tym dobrze zachowanych buczyn, lasów łęgowych oraz borów sosnowych. Wśród najwyższych szczytów Wzgórz Bukowych znajdują się Bukowiec (149 m n.p.m.), Lisica (140 m n.p.m.) i Łowczyn (138 m n.p.m.). Teren jest odwadniany przez strumienie, które należą do trzech różnych zlewisk, a na obszarze parku występuje 17 jezior pochodzenia polodowcowego oraz wiele naturalnych i antropogenicznych zbiorników wodnych. Flora Puszczy Bukowej obejmuje około 1250 gatunków roślin, z czego 63 gatunki podlegają całkowitej ochronie. W regionie stwierdzono również bogactwo fauny, w tym 152 gatunki ptaków lęgowych oraz rzadkie gatunki ssaków i płazów. Wśród form ochrony przyrody wyróżniają się rezerwaty, takie jak Bukowe Zdroje, Trawiasta Buczyna oraz Źródliskowa Buczyna, które chronią zróżnicowane ekosystemy leśne i ich mieszkańców. Puszcza Bukowa jest także miejscem akcji reintrodukcji popielicy, która wymarła w tym obszarze. W regionie istnieje dobrze rozwinięta sieć szlaków turystycznych, zarówno pieszych, jak i rowerowych, co czyni go atrakcyjnym miejscem dla miłośników natury i aktywnego wypoczynku. Nie brakuje również ciekawostek, takich jak legendy dotyczące dębów, które mają pamiętać wydarzenia z przeszłości, oraz różnorodnych pomników przyrody, w tym monumentalnych głazów narzutowych. Wszystkie te elementy sprawiają, że Puszcza Bukowa to niezwykle cenny i różnorodny ekosystem, który łączy w sobie walory przyrodnicze oraz bogatą historię i kulturę regionu.