Słowiński Park Narodowy

Słowiński Park Narodowy, utworzony 1 stycznia 1967 roku, jest jednym z najważniejszych parków narodowych w Polsce, zajmującym obszar 327,44 km² w województwie pomorskim. Położony na polskim wybrzeżu, obejmuje Mierzeję Łebską, fragmenty moreny czołowej i liczne jeziora, m.in. Łebsko i Gardno. Park słynie z przymorskich jezior, bagien, torfowisk i ruchomych wydm, a jego symbolem jest mewa srebrzysta. W 1977 roku park został wpisany przez UNESCO do sieci rezerwatów biosfery, a w 1995 roku na listę terenów chronionych konwencją ramsarską. Z perspektywy przyrody nieożywionej, park wyróżnia się dynamicznymi procesami biorącymi się m.in. z wędrujących wydm oraz odsłoniętymi fragmentami lasów, które były zasypane przed wiekami. Flora Słowińskiego Parku Narodowego obejmuje około 920 gatunków roślin naczyniowych, w tym liczne gatunki chronione, takie jak storczykowate i rosiczka okrąglistna. Fauna parku to głównie ptaki - klasyfikowano tu około 260 gatunków, w tym wiele gatunków lęgowych, jak orzeł przedni czy puchacz. Park jest także domem dla licznych ssaków, gadów i płazów, jak bóbr europejski, wydra czy ropucha szara. Ochroną ścisłą objęto 53,92 km² parkowych terenów, co pozwala na zachowanie unikalnych ekosystemów. Wśród atrakcji turystycznych wyróżniają się najwyższe ruchome wydmy, Muzeum Przyrodnicze oraz latarnia morska Czołpino. Wzgórze Rowokół, uważane za świętą górę Kaszubów, oferuje malownicze widoki oraz szlaki przyrodnicze. W okolicach znajdują się także pozostałości poligonu niemieckiego z czasów II wojny światowej. Otulina parku, o powierzchni 30 220 ha, chroni unikalne obszary przyrodnicze, w tym rezerwaty takie jak Jałowce i Bagna Izbickie. Słowiński Park Narodowy to miejsce o bogatej historii, unikalnej kulturze oraz niezwykle cennych zasobach przyrodniczych, które przyciągają turystów i badaczy z całego świata.