Rezerwat przyrody Las Bielański

Las Bielański, znany również jako rezerwat przyrody, znajduje się w północnej części Warszawy, w dzielnicy Bielany. Jego głównym celem jest ochrona naturalnego środowiska leśnego oraz przywracanie pierwotnego stanu drzewostanu sprzed wpływów miasta, poprzez eliminację gatunków obcych i nadmiernie rosnących roślin cywilizacyjnych. Las ten jest pozostałością średniowiecznej Puszczy Mazowieckiej i poprzez wąski przesmyk łączy się z Puszczą Kampinoską, będąc habitatem dla wielu dzikich zwierząt, w tym dzików, jeleni, saren i lisów. W Lesie Bielańskim zamieszkują także kuny, wiewiórki i liczne ptaki, w tym dzięcioł czarny. Jego powierzchnia wynosi 151,82 ha, z czego 132,5915 ha to obszar rezerwatu, natomiast otulina zajmuje 200,58 ha. Las charakteryzuje się urozmaiconą rzeźbą terenu, wyróżniają się cztery tarasy – bielański, pradoliny Wisły, nadzalewowy i zalewowy. Taras bielański porośnięty jest grądem wysokim, pełnym starych dębów i grabów, podczas gdy dolne tarasy są bardziej zróżnicowane pod względem florystycznym. Historia Lasu Bielańskiego wiąże się z wsią Polków, która była majątkiem książęcym, a później królewskim aż do rozbiorów. W XVII wieku zbudowano zespół klasztorny kamedułów, co zwiększyło atrakcyjność tego terenu jako miejsca rekreacji dla mieszkańców Warszawy. Las był użytkowany przez lokalnych mieszkańców na przestrzeni wieków, co doprowadziło do degradacji jego naturalnego środowiska. W 1973 roku utworzono rezerwat, aby chronić unikatową przyrodę, a istniejące zanieczyszczenia oraz urbanizacja były przyczyną działań ochronnych. W rezerwacie nie wyznaczono miejsc dla psów ani obszarów sportowych, co podkreśla jego status jako strefy ochronnej. Ciekawostką jest fakt, że zimą liczba ptaków w Lesie Bielańskim, takich jak gawrony, wynosi od 120 do 220 tysięcy. Ponadto, pomimo bliskości cywilizacji, Las Bielański pozostaje oazą bioróżnorodności, będąc miejscem o dużych wartościach ekologicznych, społecznych i krajobrazowych.