Wzgórza Strzegomskie

Wzgórza Strzegomskie, stanowiące mezoregion Przedgórza Sudeckiego, składają się z czterech części: Wzgórz Jaroszowskich, Rogoźnickich, Gniewkowskich i centralnych oraz południowych Wzgórz Strzegomskich. Charakteryzuje je specyficzny mikroklimat, szczególnie widoczny na Górze Krzyżowej, porośniętej ciepłolubną roślinnością. Oddziałują na nie wiatry fenowe oraz masy wilgotnego powietrza, co sprzyja letnim opadom deszczu i korzystnie wpływa na rolnictwo. Wzgórza mają bogatą historię, sięgającą prasłowiańskiego grodziska z około 500 roku p.n.e., które zostało zniszczone w wyniku najazdu Scytów. Odkrycia archeologiczne wskazują na obecność kultury łużyckiej, a w okresie rzymskim region był istotnym punktem handlowym. W IX wieku na Górze Swarnej wzniesiono obronny gród, a później, w X wieku, na Górze Bazaltowej powstała kasztelania, mająca na celu ochronę okolicznego osiedla handlowego. Wzgórza przeżyły także wydarzenia z czasów wojen śląskich, w tym bitwę pod Dobromierzem w 1745 roku. Geologicznie wzgórza składają się głównie z granitów i bazaltów, z występującymi wąwozami i kulminacjami sięgającymi 360 m n.p.m. Krajobraz jest pofałdowany, a obszar słabo zalesiony, z dominacją pól uprawnych i łąk. Mimo iż teren jest zurbanizowany, można w nim znaleźć liczne kamieniołomy wykorzystywane do wydobycia granitu i bazaltu. Wzgórza Strzegomskie są częścią dorzecza Odry, a ich wody wpływają do zbiornika Morza Bałtyckiego. Region jest zatem nie tylko miejscem o znaczeniu przyrodniczym, ale również kulturowym, pełnym śladów historii i architektonicznych pamiątek.