Bieszczadzki Park Narodowy

Bieszczadzki Park Narodowy, utworzony w 1973 roku w Bieszczadach Zachodnich, jest jednym z 23 polskich parków narodowych, zajmującym powierzchnię 292,02 km². Jest to trzeci co do wielkości park w Polsce, znany z unikalnych walorów przyrodniczych i kulturowych. W jego obszarze znajduje się Opołonek, najdalej na południe wysunięty punkt Polski. Park, ze stolicą w Ustrzykach Górnych, stał się częścią Międzynarodowego Rezerwatu Biosfery „Karpaty Wschodnie” i od 2021 roku 11% jego powierzchni znajduje się na liście UNESCO. Historia parku sięga lat 50. XX wieku, kiedy to prowadzono prace nad jego utworzeniem, a obszar chroniony został powiększany czterokrotnie. W Bieszczadach można znaleźć pozostałości po dawnym osadnictwie, a krajobraz jest wynikiem zarówno naturalnych procesów, jak i działalności człowieka. Flora parku obejmuje dwa piętra roślinno-klimatyczne, z dominantą naturalnych lasów liściastych i mieszanych. Ochronie podlega tu wiele rzadkich gatunków roślin, w tym endemity Karpat Wschodnich. W faunie parku wyróżnia się 230 gatunków kręgowców, w tym wiele dużych ssaków, takich jak niedźwiedzie, wilki i żubry. Bieszczadzki Park Narodowy jest także ostoją dla 140 gatunków ptaków lęgowych. Park prowadzi działalność edukacyjną poprzez Ośrodek Naukowo-Dydaktyczny w Ustrzykach Dolnych oraz liczne ścieżki przyrodniczo-historyczne, które umożliwiają zwiedzającym poznanie tutejszej florystyki i fauny. Urok Bieszczadów przyciąga turystów z całej Polski i zagranicy, a ich unikalne dziedzictwo sprawia, że park jest skarbnicą przyrodniczą o dużym znaczeniu kulturowym i ekologicznym.