Jezioro Solińskie

Jezioro Solińskie to sztuczny zbiornik retencyjny w województwie podkarpackim, stworzony przez budowę zapory wodnej w latach 1960-1968, według projektu prof. Karola Pomianowskiego i inż. Bolesława Kozłowskiego. Budowa zapory, która osiąga 81,8 m wysokości i 664 m długości, wiązała się z zalaniem wsi, w tym historycznej Soliny. Woda w zbiorniku ma powierzchnię 22 km² i pojemność 472 mln m³, co czyni go największym akwenem w Polsce. Elektrownia wodna przy zaporze ma moc 200 MW. Jezioro charakteryzuje się zróżnicowanym brzegiem, licznymi zatokami i maksymalną głębokością 60 m. Wody jeziora są bogate w różnorodne gatunki ryb, w tym sandacze, okonie, szczupaki i karpie, co przyciąga wędkarzy. Oprócz walorów przyrodniczych, jezioro ma duże znaczenie turystyczne; w okolicy powstały liczne ośrodki rekreacyjne, a w szczególności miejscowość Polańczyk, znana jako uzdrowisko. Na jeziorze można uprawiać żeglarstwo i windsurfing, choć akwen wymaga ostrożności z powodu zmiennych warunków wietrznych. Na zbiorniku obowiązuje strefa ciszy, co sprzyja relaksowi i kontemplacji. W sezonie letnim kursują statki wycieczkowe. Ciekawostką jest, że do zbiornika dociera rocznie około 200 tys. m³ materiału skalnego, co przyspiesza proces zasypywania jeziora. Pomimo zmian, które miały miejsce na skutek budowy zapory, teren wokół Jeziora Solińskiego zachował swoje piękno, a lokalne społeczności wciąż pielęgnują swoją historię na tych terenach. Kultura miejscowa oraz tradycje związane z rybołówstwem i turystyką są integralną częścią tego regionu.