Bazylika archikatedralna św. Stanisława i św. Wacława w Krakowie

Katedra na Wawelu, znana jako Bazylika Archikatedralna św. Stanisława i św. Wacława, to monumentalny obiekt sakralny o bogatej historii sięgającej średniowiecza, będący miejscem koronacji i pochówku królów Polski. Pierwsza katedra, fundowana przez Bolesława Chrobrego, powstała około roku 1000. Dwie nowsze katedry romańskie świadczą o długiej tradycji architektonicznej, z drugą z nich zakończoną w 1142. Po pożarze katedry romańskiej w 1305 r. rozpoczęto budowę gotyckiej świątyni, której konsekracja miała miejsce w 1364 r. Katedra ma formę trójnawowej bazyliki z transeptem, ambitami i trzema wieżami, z charakterystycznym wnętrzem utrzymanym w stylu gotyckim, a później barokowym. W ciągu wieków katedra była przebudowywana i wzbogacana o kaplice, nagrobki oraz dzieła sztuki, co czyni ją nie tylko miejscem kultu, ale i znaczącym ośrodkiem kulturalnym. W katedrze spoczywają prochy wielu ważnych polskich postaci, w tym św. Stanisława, królów, jak Władysław Łokietek czy Kazimierz Wielki, oraz wieszczów narodowych, jak Adam Mickiewicz i Juliusz Słowacki. Ciekawostką są krypty, w których znajdują się groby królewskie, m.in. krypta św. Leonarda oraz Krypta Wieszczów Narodowych z urnami dwóch wielkich poetów. Wnętrze katedry, powstałe na przestrzeni wieków, łączy różne style architektoniczne i artystyczne, a liczne obrazy, ołtarze i rzeźby dodają jej wyjątkowego charakteru. Renesansowa Kaplica Zygmuntowska oraz barokowe elementy świadczą o wpływach artystycznych różnych epok. Katedra była świadkiem ważnych wydarzeń historycznych, takich jak koronacje, a także zniszczeń w czasach najazdów, co czyni ją symbolem narodowej tożsamości i historii Polski. W ostatnich latach, w katedrze odbywały się pogrzeby ważnych postaci, w tym prezydentów, a także miały miejsce restauracje, dzięki którym katedra zachowuje swój znaczenie jako centrum duchowe i historyczne.