Kaplica Zygmuntowska na Wawelu

Kaplica Zygmuntowska, uznawana za pierwszą w pełni renesansową budowlę w Polsce, zaprojektowana przez florenckiego artystę Bartolommea Berecciego, jest znakomitym przykładem renesansowej architektury ze względu na bogaty program ideowy oraz zastosowanie klasycznych form. Budowla, zbudowana między 1524 a 1531 rokiem, ma centralny plan z elegancką kopułą wspartą na ośmiobocznym bębnie. Eksterier charakteryzuje się prostą, geometryczną kompozycją składającą się z trzech kondygnacji, które zawierają pilastry w porządku spiętrzonym wzorowanym na tradycji rzymskiej. Elewacja korpusu zdobiona jest inskrypcjami biblijnymi oraz herbami, a wnętrze kaplicy będące połączeniem bogatej ornamentyki z motywami religijnymi, sprawia wrażenie horror vacui. Centralnym punktem kaplicy jest nagrobek Zygmunta I Starego oraz Zygmunta II Augusta, którego umiejscowienie naprzeciw ołtarza symbolizuje nadzieję na zmartwychwstanie. Ołtarz otwierany, stworzony przez zespół artystów, zawiera płaskorzeźby i obrazy biblijne, a cała kaplica jest bogato dekorowana w marmurze i alabastrze, co podkreśla szlachetność miejsca. Ciekawostką jest, że kaplica była miejscem, gdzie od 1872 roku brzmiały chóry rorantystów, a jej konserwacje przeprowadzano wielokrotnie, w tym po raz pierwszy laserowo w 2004 roku, co pokazuje dbałość o zachowanie historycznego dziedzictwa. Kaplica, znana również jako Królewska, ma znaczenie nie tylko dla historii Polski, ale także dla kulturalnej tożsamości narodu, będąc świadectwem renesansowego rozkwitu w architekturze i sztuce w Polsce. Jest to miejsce, w którym przeplata się historia, sztuka i duchowość, a jej unikatowy styl czyni ją jednym z najważniejszych obiektów w Katedrze Wawelskiej.