Schronisko PTTK na Hali Lipowskiej

Schronisko PTTK na Hali Lipowskiej, zbudowane w 1931 roku przez niemieckie towarzystwo górskie Beskidenverein, miało na celu zaspokojenie potrzeb turystów w regionie po zablokowaniu rozbudowy schroniska na Babiej Górze. Budową kierował Marcin Lach, mimo sprzeciwu Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego, które próbowało zablokować inwestycję. Schronisko, otwarte 6 sierpnia 1932 roku, dysponowało pięcioma pokojami i 22 miejscami noclegowymi. Dr Edward Stanowski, prezes Beskidenverein, został jego patronem. W 1936 roku dobudowano linię telefoniczną, a przed II wojną światową trwała rywalizacja o turystów pomiędzy tym schroniskiem a obiektem Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego na Halę Rysiance. Po wybuchu wojny schronisko zmieniało gospodarzy; Alojzy Wagner opuścił obiekt, a po nim władzę przejęli volksdeutsch Olearczyk oraz funkcjonariusz gestapo Hauser. Po wojnie schronisko zostało oddane do użytku 9 czerwca 1946 roku, jeszcze w częściach do remontu, pod patronatem Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego, a później Turystyczno-Krajoznawczego. W latach 1973–1980 obiekt przeszedł gruntowną modernizację, zachowując jednak część oryginalnych podpiwniczeń. Zyskał uznanie, zajmując pierwsze miejsce w rankingu polskich schronisk górskich w 2011 roku. Obecnie schronisko oferuje pokoje 3-, 4-, 8- i 10-osobowe dla 43 gości, jadalnię na 44 miejsca, bufet, świetlicę z TV oraz saunę. Umożliwia również organizację ogniska w pobliskiej bacówce. Popularne szlaki turystyczne prowadzą do schroniska z różnych miejsc, takich jak Hala Boracza, Rajcza, Złatna czy Hala Rysianka, co czyni je atrakcyjnym punktem wypadowym dla turystów w Beskidzie Żywieckim. Schronisko ma bogatą historię, od początków w okresie międzywojennym, przez trudne czasy II wojny światowej, po obecną działalność, wkomponowując się w kulturalny i turystyczny krajobraz regionu.