Baszta Białogłówka

Baszta Białogłówka, pochodząca z pierwszej połowy XV wieku, to ważny zabytek Stargardu, znajdujący się w najstarszej części Starego Miasta, blisko bramy Wałowej i na zakolu rzeki Iny. W 2010 roku wraz z kolegiatą Mariacką i pozostałymi murami obronnymi, została uznana za pomnik historii. Architektonicznie baszta wyróżnia się sześciokątnym, białym stożkowym hełmem, a jej konstrukcja oparta jest na kwadratowej podstawie, która przekształca się w cylindryczną formę do wysokości około 30 metrów. Wewnątrz znajduje się sześć kondygnacji, w tym loch więzienny, co dodaje jej aury tajemniczości. Baszta Białogłówka jest częścią Europejskiego Szlaku Gotyku Ceglanego, co podkreśla jej znaczenie w kontekście szerokiego dziedzictwa architektury gotyckiej. Wśród lokalnych tradycji krąży legenda o dzielnych kobietach, które obroniły miasto przed najeźdźcami w czasie, gdy większość mężczyzn wyruszyła na wojnę. Po udanej obronie, władca nakazał pomalowanie szczytu baszty na biało i nadanie jej nazwy „Baszta Białogłówka”, nawiązując do białych czepków noszonych przez kobiety w tamtych czasach. To nie tylko świadczy o ich odwadze, ale również podkreśla znaczenie ról kobiet w historii miasta. Baszta jest więc nie tylko architektonicznym skarbem, ale także symbolem siły i determinacji społeczności Stargardu.