Parowozownia Gniezno

Parowozownia w Gnieźnie to zabytkowy obiekt wybudowany w 1875 roku, który stanowi unikatowy zespół architektoniczny w skali europejskiej, związany z historią kolejnictwa w regionie. Zlokalizowana obok stacji kolejowej Gniezno, która powstała w 1872 roku, parowozownia była kluczowym elementem w węźle komunikacyjnym Poznań–Toruń i pozostawała w czynności do 2009 roku, kiedy to przeniesiono naprawy taboru do Leszna. Obiekt, zbudowany w stylu industrialnym, z imponującą halą wachlarzową, różnymi budynkami technicznymi oraz infrastrukturą będącą efektem wielu faz rozbudowy, odzwierciedla rozwój technologiczny XIX i XX wieku w Polsce. W parowozowni znajdowały się dwa główne warsztaty i infrastruktura pomocnicza, w tym wieża ciśnień i elektrociepłownia. Historyczne znaczenie parowozowni jest związane z początkami linii kolejowej z Poznania do Torunia, co przyczyniło się do rozwoju transportu w regionie. W czasie II wojny światowej obiekt ucierpiał podczas bombardowań, ale szybko został odbudowany. Ciekawostką jest, że obecnie w parowozowni znajdują się unikalne zabytki, takie jak drewniany żuraw węglowy, dyspozytornia z 1942 roku oraz największa hala wachlarzowa w Europie, zdolna pomieścić 47 parowozów. Po zakończeniu działalności parowozowni w roli zakładu naprawczego, obiekt zyskał nowe życie jako atrakcja turystyczna, dostępna dla zwiedzających od 2015 roku dzięki Stowarzyszeniu Parowozownia Gniezno. Organizowane są różne wydarzenia kulturalne, takie jak "Dni Pary", które przyciągają turystów i pasjonatów historii kolejnictwa. Parowozownia stała się również przedmiotem debat dotyczących jej przyszłości, gdyż istnieją plany przekształcenia obiektu na centrum handlowe, na co lokalna społeczność wyraża silny opór. Pomimo tych zagrożeń, parowozownia w Gnieźnie pozostaje ważnym symbolem dziedzictwa kolejnictwa, architektury przemysłowej oraz miejscem, które tętni życiem kulturalnym i turystycznym.