Ostrów Lednicki, największa z pięciu wysp jeziora Lednica, to miejsce o ogromnym znaczeniu historycznym dla Polski, uważane za prawdopodobne miejsce Chrztu Polski. Wyspa, która była centrum administracyjnym i obronnym w czasach Mieszka I i Bolesława Chrobrego, zachowała relikty jednego z najstarszych zespołów architektury pałacowo-sakralnej w Polsce, w tym kościoła cmentarnego z grobami oraz pałacu z kaplicą, które powstały w X wieku. Ostrów Lednicki był zamieszkany już od neolitu, a pierwsze pisane wzmianki pochodzą z bulli papieża Innocentego II z 1136 roku. W czasach świetności wyspy budowano na niej drogi, fortyfikacje oraz domostwa, a osada zachowała się do XIII-XIV wieku. Najazd czeskiego księcia Brzetysława I w 1038 roku w znacznym stopniu zniszczył gród, ale mimo odbudowy nie odzyskał on już swojej dawnej rangi. Badania archeologiczne, które rozpoczęły się na Ostrowie w XIX wieku, doprowadziły do odkrycia największego wczesnośredniowiecznego cmentarzyska w Polsce, co ukazuje znaczenie tego miejsca w kontekście narodowym. W latach 60. XX wieku przywrócono do życia ruiny kościoła grodowego, a w 1983 roku powstał zespół badawczy zajmujący się konserwacją. Na Ostrowie odkryto również drewniane mosty prowadzące do grodziska, zaliczane do największych wczesnośredniowiecznych konstrukcji tego typu w Europie. Wyspa skrywa bogate zbiory archeologiczne, w tym unikatowe przedmioty liturgiczne, takie jak stauroteka i grzebień z kości słoniowej. Kaplica z basenami chrzcielnymi oraz pałac wzniesione w X wieku pozostają symbolami wczesnośredniowiecznej architektury. Dodatkowe atrakcje to odkrycia dowodzące obecności wojskowej na wyspie, a także fascynujące świadectwa kultury materialnej elit ówczesnego społeczeństwa. Ostrów Lednicki, wpisany na listę pomników historii w 1994 roku, jest nie tylko miejscem o bogatej przeszłości, ale stanowi również centralny element polskiego dziedzictwa kulturowego, będący tłem dla wielu literackich i artystycznych inspiracji, w tym powieści Józefa Ignacego Kraszewskiego "Stara baśń".