Pałac Górków w Poznaniu

Pałac Górków w Poznaniu, obecnie siedziba Muzeum Archeologicznego, został zbudowany w latach 1545-1549 w wyniku przebudowy gotyckich kamienic należących do Andrzeja II Górki. Położony w Starym Mieście, zespół zabudowań zajmuje południowo-wschodni narożnik przyrynku, wyznaczony ulicami Wodną, Klasztorną, Kozią i Świętosławską. Architektonicznie pałac zbudowany jest na planie prostokąta o proporcjach 1:2, z zwartą bryłą w stylu renesansowym. Zawiera wiele innowacyjnych rozwiązań, takich jak ogród na dachu, co było nietypowe jak na ówczesne czasy. Po śmierci Andrzeja II Górki, pałac przeszedł w ręce Wojciecha Czarnkowskiego, a później trafił do benedyktynek, które przekształciły go na klasztor, funkcjonując w tej roli do kasaty zakonu w 1828 roku. Po tym okresie budynek był wykorzystywany jako szkoła i kamienica czynszowa, a jego charakter uległ znacznym zmianom wskutek licznych przebudów. W latach 1919-1931 w pałacu mieściła się Spółka Przesławski i Cierniak, zajmująca się introligatorstwem. Poważne uszkodzenia pałacu miały miejsce w 1945 roku, lecz odbudowa w latach 1960-1967 przywróciła mu część pierwotnego wyglądu, w tym renesansowe arkady i portale. Obecnie Muzeum Archeologiczne w Pałacu Górków posiada najbogatsze w Polsce zbiory dotyczące starożytnego Egiptu, w tym obelisk Ramzesa II sprzed świątyni w Athribis, który po renowacji odzyskał piramidion ze złota. W muzeum prezentowana jest także stała wystawa "Pradzieje Wielkopolski", co czyni to miejsce ważnym punktem na kulturalnej mapie Polski, będącym świadkiem historii oraz miejscem gromadzenia dziedzictwa archeologicznego.