Łąki Bratiańskie

Łąki Bratiańskie to osada w województwie warmińsko-mazurskim, znana głównie z historycznego klasztoru franciszkanów reformatów oraz sanktuarium maryjnego, które funkcjonowało od XVII do XIX wieku. Na przełomie średniowiecza w tym miejscu znajdował się święty gaj pogański, gdzie odprawiano ceremonie związane z wiosennymi i żniwnymi kultami. W 1400 roku pojawiła się murowana kaplica, a w 1631 rozpoczęto budowę klasztoru dzięki fundacji Pawła Działyńskiego. Łąki szybko zyskały reputację „pruskiej Częstochowy” z uwagi na rozwijający się kult maryjny, który osiągnął apogeum po koronacji figury Matki Boskiej Łąkowskiej w 1752 roku. Klasztor przeżywał trudności, jednak udało mu się przetrwać z likwidacją w 1810 roku, co również ich nie zlikwidowało. W XIX wieku zmniejszyło się znaczenie miejsca, a po kasacie klasztoru w 1875 roku, pozostały jedynie ruiny. Pielgrzymki do Łąk, szczególnie w okresie odpustowym, gromadziły tysiące wiernych z okolicznych miejscowości, co przyczyniało się do ożywienia duchowego regionu. Mówi się, że w XVIII i XIX wieku przybywało do 30 tysięcy pielgrzymów w trakcie wielkiego odpustu. Na terenie klasztoru znajdują się groby zasłużonych postaci, w tym biskupa Kazimierza Opalińskiego. Legenda związana z miejscem opowiada o objawieniu się Matki Boskiej, które miało miejsce w rzece Drwęcy oraz o cudownym uzdrowieniu dwóch żebraków. Ruiny klasztoru są obecnie pod opieką administracyjną Nowego Miasta Lubawskiego, a lokalna społeczność dąży do odtworzenia sakralnego charakteru tego miejsca. Bractwo Łąkowskie, założone w 1999 roku, zajmuje się pielęgnowaniem tradycji i dbaniem o teren poklasztorny, co owocuje odnawianiem zainteresowania tym historycznym miejscem.