Katedra św. Mikołaja w Elblągu

Katedra św. Mikołaja w Elblągu, pierwotnie farny kościół i obecnie katedra diecezji elbląskiej, to jeden z najwyższych obiektów sakralnych w Polsce, osiągający wysokość 97 m. Jej historia sięga połowy XIII wieku, kiedy to wzniesiono prostokątne prezbiterium i pięć przęseł korpusu. Przez wieki kościół przechodził różne fazy rozbudowy, zmieniając swoją formę z bezwieżowej hali w bazylikę, a następnie znów w halę po obniżeniu nawy głównej. W 1777 roku katedra spłonęła podczas burzy, a odbudowa przyniosła wiele zmian, w tym obniżenie kościoła o ponad 6,5 metra oraz nadanie mu barokowego stylu. W 1906-1907 dobudowano nową wieżę, która stała się jednym z najwyższych punktów wschodnich Niemiec. Po II wojnie światowej kościół uległ zniszczeniu, a w jego odbudowie aktywnie uczestniczył wiele lat ks. Gedymin Pilecki. Elementy wyposażenia kościoła, w tym gotycka chrzcielnica i późnogotyckie ołtarze, mają istotne znaczenie kulturalne. Katedra jest również znana z wyjątkowych organów, których historia sięga 1397 roku, oraz trzech dzwonów z 1929 roku, które przetrwały różne perturbacje historyczne. Architektura katedry, będąca wynikiem wielu stylów i odbudów, odzwierciedla burzliwą historię Elbląga, a jej wnętrze, bogate w cenne artefakty, stanowi ważny punkt na kulturalnej mapie regionu.