Bukowo

Bukowo, wieś w województwie pomorskim, ma bogatą historię sięgającą 1352 roku, kiedy to otrzymała przywilej lokacyjny od komtura krzyżackiego. Choć dokument zaginął w wyniku najazdu, w 1526 roku Zygmunt I Stary odnowił przywilej. W ciągu wieków Bukowo doświadczyło wielu zniszczeń, w tym podczas "potopu szwedzkiego" oraz wojen północnych, a także epidemii dżumy w 1709. W 1753 roku wieś liczyła około 200 mieszkańców. Po trzecim rozbiorze Polski Bukowo znalazło się pod pruską kontrolą, co wpłynęło na strukturę społeczną, gdzie 40% mieszkańców stanowiły osoby posiadające duże gospodarstwa. W XIX wieku Bukowo zaczęło się rozwijać, a powstałe infrastruktura, w tym linia kolejowa, wpłynęła na dalszy wzrost liczby mieszkańców, osiągając w 1865 roku 524 osoby. Wieś rozkwitała mimo pożarów, które niszczyły zabudowę, a nowe domy zaczęły być budowane z cegły. W XX wieku Bukowo było miejscem tragicznych wydarzeń II wojny światowej, tracąc wielu mieszkańców. Po wojnie wieś została zasiedlona przez nowych osadników, głównie z centralnej Polski. W okresie powojennym powstały różne instytucje, takie jak PGR i spółdzielnia rolnicza, a także remiza strażacka i nowa szkoła. Kościół, doskonale znany z lokalnych tradycji, został wzniesiony w 1986 roku, a dzwon z wcześniejszego kościoła trafił do innej lokalizacji i pełni funkcję dzwonu zegarowego. W Bukowie znajduje się również młyn, powstały w 1601 roku, który przeszedł wiele zmian i ostatecznie zaprzestał działalności w 1910 roku. Wieś obchodziła 650-lecie w 2002 roku, co przypomina o jej długiej i złożonej historii z bogatym dziedzictwem kulturowym i architektonicznym.