Białowieski Park Narodowy

Białowieski Park Narodowy, założony w 1932 roku, znajduje się w województwie podlaskim i chroni jeden z ostatnich fragmentów pierwotnego lasu w Europie - Puszczę Białowieską. Park jest znany z największej na świecie wolnościowej populacji żubra, a jego siedzibą jest Białowieża. Obszar parku składa się z dwóch jednostek: Obrębu Ochronnego Rezerwat oraz Obrębu Ochronnego Ośrodka Hodowli Żubrów. W 1979 roku, z powodu jego znaczenia kulturowego, park został wpisany na listę UNESCO, a w 1992 roku status ten rozszerzono na Białowieski Park Narodowy w Białorusi, tworząc transgraniczny obiekt dziedzictwa. Historie człowieka w puszczy sięgają neolitu, gdzie odkryto narzędzia i osady. W okresach historycznych las był zasiedlany przez różne kultury, uzyskując znaczenie gospodarcze, związane z pozyskiwaniem surowców. Prace nad utworzeniem parku zaczęły się w 1916 roku, zyskując poparcie wielu wybitnych botaników, jednak formalna ochrona przyszła dopiero w XX wieku. Obszar jest przeważnie nieeksploatowany, a główne gatunki drzew to świerk, grab, olcha oraz dąb. Całkowity obszar parku wynosi ponad 10 500 ha, z różnorodnymi ekosystemami leśnymi i bogatą fauną, na którą składa się około 12 tysięcy gatunków zwierząt. Wśród unikalnych gatunków należy wymienić żubra, który był bliski wyginięciu, ale dzięki hodowli na terenie parku liczba tych zwierząt znacząco wzrosła. Flora parku obejmuje ponad 1000 gatunków roślin, w tym wiele rzadkich. Białowieski Park Narodowy przyciąga rocznie około 140 000 turystów, oferując atrakcje takie jak Rezerwat Pokazowy Żubrów, muzeum oraz szlaki turystyczne, dostępne także w strefach ochrony ścisłej. Spacer po parku to połączenie edukacji przyrodniczej z niesamowitymi widokami, podczas gdy obecność martwego drewna przyczynia się do różnorodności biologicznej. Park ponadto jest miejscem badań naukowych, podkreślających jego unikalność na mapie przyrodniczej Europy.