Cerkiew Cudownego Zbawiciela w Rogawce

Cerkiew Cudownego Zbawiciela w Rogawce to prawosławna świątynia zbudowana w latach 50. XIX wieku z inicjatywy Szymona Szuma, na miejscu starszej cerkwi, która istniała co najmniej od 1646 roku. Obiekt należy do dekanatu Siemiatycze diecezji warszawsko-bielskiej Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego i poświęcono ją w 1854 roku. Wnętrze dominuje XIX-wieczny ikonostas, a do XXI wieku cerkiew zyskała nowe wyposażenie, w tym dzwony i ikonę św. Jerzego z relikwiami. Cerkiew początkowo nosiła wezwanie św. Szymona Słupnika, później patronalne święto związane z ikoną Chrystusa Nie Ludzką Ręką Uczynionego stało się kluczowym elementem lokalnej tradycji, szczególnie w czasie epidemii cholery w 1893 roku. Ciekawostką jest, że w wyniku zbiegu kultu świętego Rocha, miejscowi prawosławni zaczęli nawiązywać do katolickich tradycji, co przyczyniło się do nowego wezwania. W czasie I i II wojny światowej świątynia przetrwała bez poważnych zniszczeń, a jej historia jest nierozerwalnie związana z losami lokalnej społeczności. Architektonicznie, cerkiew jest drewniana, z ośmiobocznym planem, oszalowana i posiada wielopołaciowy dach zwieńczony ośmioboczną wieżyczką. Otoczona jest cmentarzem i drewnianą dzwonnicą, zachowującym tradycyjny styl i charakter. Cerkiew została wpisana do rejestru zabytków w 1989 roku i cieszy się żywym kultem, co przyciąga pielgrzymów, a jej historie i tradycje są pielęgnowane przez mieszkańców do dziś.