Pałac Krasińskich w Warszawie

Pałac Krasińskich, znany również jako pałac Rzeczypospolitej, to barokowa rezydencja zbudowana w latach 1677–1695 dla wojewody płockiego Jana Dobrogosta Krasińskiego według projektu architekta Tylmana z Gameren. Usytuowany pomiędzy ulicami Długą a Świętojerską, pałac był projektowany jako okazałe założenie pałacowo-ogrodowe, nawiązujące do wzorców francuskich. Budowla charakteryzuje się symetrycznym, dwupiętrowym korpusem na planie prostokąta oraz bogato zdobioną fasadą, która została wzbogacona o rzeźby gdańskiego artysty Andreasa Schlütera. Pałac uznawany był za jeden z najpiękniejszych w Polsce, a jego wystrój wewnętrzny nawiązywał do legendy o antycznym pochodzeniu rodu Krasińskich. Po śmierci fundatora pałac przeszedł z rąk rodziny Krasińskich na własność Rzeczypospolitej w 1765 roku, stając się siedzibą Komisji Skarbowej, co skutkowało jego przebudową pod kierunkiem Jakuba Fontany. W XVIII wieku pałac został także odnowiony po pożarze w 1782 roku, a następnie pełnił różne funkcje administracyjne, aż do czasów zaborów, kiedy w kolejnych latach był siedzibą różnych instytucji, w tym Sądu Najwyższego. Po zniszczeniach II wojny światowej, pałac został odbudowany w latach 1948–1961 i od 1958 roku jest siedzibą Biblioteki Narodowej. Obecnie w jego wnętrzach znajdują się bezcenne zbiory, takie jak średniowieczne manuskrypty i dzieła czołowych polskich pisarzy. W latach 2014–2024 przeprowadzono rewitalizację pałacu, który został otwarty dla publiczności w 2024 roku, prezentując interaktywną przestrzeń wystawienniczą. Ciekawostką jest, że w sali wilanowskiej umieszczono szklaną urnę z na wpół spopieloną książką, co stanowi symboliczne przypomnienie o burzliwej historii obiektu. Pałac Krasińskich łączy w sobie bogatą historię, cenne elementy architektoniczne oraz ważne aspekty kulturowe, będąc nie tylko wyjątkowym punktem na mapie Warszawy, ale również istotnym miejscem w polskiej historii i literaturze.