Pałac Kultury i Nauki

Pałac Kultury i Nauki (PKiN) w Warszawie, wybudowany w latach 1952–1955, to drugi pod względem wysokości budynek w Polsce, osiągający wysokość 237 metrów z iglicą. Powstał jako „dar radzieckiego narodu dla polskiego”, według projektu architekta Lwa Rudniewa, inspirowanego moskiewskimi drapaczami chmur oraz amerykańskim stylem art déco. Budowla jest przykładem socrealizmu oraz historyzmu, a w jej wnętrzu znajdują się liczne dzieła sztuki i elementy dekoracyjne. PKiN jest siedzibą wielu instytucji kulturalnych, w tym teatrów, muzeów oraz sali konferencyjnej, organizując różnorodne wydarzenia, wystawy i targi. Historycznie, budowa pałacu wiązała się z największymi zawirowaniami politycznymi w Polsce, a jego otwarcie miało miejsce w kontekście stalinizmu. Po śmierci Stalina, gmach nosił imię Józefa Stalina, co wywoływało kontrowersje i negatywne emocje. W 1956 roku rozpoczęła się seria samobójczych skoków z tarasu widokowego, co spowodowało zainstalowanie krat. Od 2007 roku PKiN figuruje w rejestrze zabytków, co wywołało dyskusje wśród środowisk artystycznych i społecznych. Przeciwnicy uznania go za zabytek argumentowali, że symbolizuje on radziecką dominację, podczas gdy zwolennicy podkreślali jego architektoniczną wartość i znaczenie w polskiej kulturze. W pałacu gniazdują sokoły wędrowne, a na jego dachu znajduje się pasieka. PKiN pełni również funkcje nadawcze, transmitując programy telewizyjne i radiowe. Warto zaznaczyć, że Pałac Kultury i Nauki pojawiał się licznie w polskiej kinematografii, ukazując się w wielu filmach i serialach, będąc nieodłącznym elementem warszawskiego krajobrazu.