Bitwa nad Bzurą

Bitwa nad Bzurą, stoczona w dniach 9-22 września 1939 roku, była największym starciem kampanii wrześniowej w Polsce. Dwie polskie armie – „Poznań” pod dowództwem generała Tadeusza Kutrzeby oraz „Pomorze” dowodzone przez generała Władysława Bortnowskiego – stanęły do walki przeciwko niemieckim 8. i 10. Armii. Bitwa miała kluczowe znaczenie, ponieważ Polacy, wykorzystując nieoczekiwane skupisko sił, podejmowali działania zaczepne, co przyniosło zaskoczenie niemieckiemu dowództwu. Na skutek braku informacji wywiadowczych Niemcy nie dostrzegli polskich oddziałów w rejonie Bzury, co doprowadziło do ich rozproszenia i losów przedmiotowego starcia. Polskie siły miały trzy fazy: pierwsza zaczęła się natarciem na Stryków, druga na Łowicz, a trzecia obejmowała odwrót i próby przebić się do Warszawy. W trakcie walk Polacy odniesli początkowe sukcesy, zdobywając kluczowe tereny, jednak na skutek przewagi liczebnej i lepszej organizacji niemieckich wojsk, polska ofensywa została wkrótce zatrzymana, a następnie przekształciła się w odwrót. Losses were heavy on both sides, with significant casualties among the Polish forces which led to the eventual capture of many soldiers. Bitwa nad Bzurą była jedyną dużą operacją zaczepną Polaków przeciwko Niemcom do 1941 roku, co podkreśla jej historyczne znaczenie. Upamiętnienie bitwy dostrzegane jest w formie tablic na Grobie Nieznanego Żołnierza w Warszawie oraz medali wydawanych na cześć uczestników. Bitwa ta stała się symbolem oporu Polaków w obliczu niemieckiego ataku, uwidaczniając determinację wojska w obronie kraju. Ciekawostką jest, że jeden z artykułów w 1944 roku określił determinację Polaków jako „Z lancą na tanki”, co dobrze ilustruje zmagania, z jakimi musieli się zmierzyć żołnierze. Pomimo klęski, Bitwa nad Bzurą pozostaje ważnym elementem polskiej historii wojskowości, będąc świadectwem heroicznego oporu wobec najeźdźcy.