Kubuś

„Kubuś” to polski samochód pancerny stworzony podczas Powstania Warszawskiego, którego budowa rozpoczęła się 8 sierpnia 1944 roku w warsztacie Stanisława Kwiatkowskiego. Pojazd, będący w rzeczywistości transporterem opancerzonym, został zaprojektowany pod kierownictwem Józefa Fernika ps. Globus, a jego malowanie w brązowo-szare łaty wykonał Stanisław Kopf ps. Malarz. „Kubuś” wziął udział w ataku na Uniwersytet Warszawski, a jego dojrzewanie w warunkach wojennych odzwierciedla determinację i kreatywność Polaków w obliczu zagrożenia. Po akcji bojowej i szybkim kursie wydarzeń, pojazd został unieruchomiony 6 września 1944 roku po wyczerpaniu amunicji. Chociaż udało się wymontować z niego karabin maszynowy, nie zdołano go wydobyć z Powiśla z powodu barykad. Po wojnie jego kadłub trafił do Muzeum Wojska Polskiego, gdzie w 1967 roku przeprowadzono remont i zamontowano podwozie radzieckiej ciężarówki. W latach 90. „Kubuś” został pomalowany w nieoryginalny sposób, co budzi kontrowersje wśród historyków i pasjonatów. W 2004 roku, dla uczczenia 60. rocznicy powstania, wykonano replikę pojazdu, która obecnie znajduje się w Muzeum Powstania Warszawskiego. „Kubuś” był oparty na podwoziu Chevroleta model 157 z ładownością 3 ton, a w jego załodze znajdowało się 12 osób, w tym dowódca Tadeusz Zieliński oraz pisarz Krzysztof Boruń. Pojazd był uzbrojony w rkm DP kal. 7,62 mm, miotacz ognia oraz granaty, co czyniło go wszechstronny w trudnych warunkach miejskich. Historia „Kubusia” stanowi ważny element dziedzictwa kulturowego i historycznego Polski, ukazując opór społeczeństwa warszawskiego oraz inwencję w obliczu zbrojnego konfliktu.