Fort II Twierdzy Warszawa

Fort II „Wawrzyszew” to jeden z fortów Twierdzy Warszawa, zbudowany w latach 80. XIX wieku, mający na celu zamknięcie luki pomiędzy Puszczą Kampinoską a rzeką Wisłą. Charakteryzuje się nieregularną strukturą, co jest rzadkością w ówczesnych rosyjskich fortyfikacjach na ziemiach polskich. Fort ma około 400 metrów szerokości i 250 metrów głębokości, otoczony jest mokrą fosą, a jego czoło oraz prawy bark chronione są przez wały. Na lewym barku wzniesiono półkaponierę. Ważnym elementem fortu są ceglane koszary, które mierzą około 130 metrów długości, zakończone charakterystycznymi nadbudówkami. Szyję fortu broni duża kaponiera oraz mały bastion, dodatkowo wzmacnia ją schron amunicyjny. Po 1909 roku fort przeszedł modernizację, a następnie został rozbrojony i częściowo rozebrany. W trakcie II wojny światowej był wykorzystywany jako niemieckie magazyny, a w 1943 roku został zaatakowany przez oddział Milicji Ludowej, co doprowadziło do zniszczenia części zgromadzonych materiałów. Obecnie teren fortu jest podzielony na różne funkcje: w szyi fortu znajdują się warsztaty i magazyny, a w części czołowej – ośrodek wypoczynkowy. Fosa fortu jest jednym z czystszych zbiorników wodnych w Warszawie, a sam fort usytuowany jest na północ od lotniska na Bemowie, z dostępem za pomocą ulicy Kalinowej Łąki. Fort został wpisany do rejestru zabytków w 1993 roku, co podkreśla jego znaczenie historyczne i kulturowe w kontekście Warszawy. Ciekawostką jest nieregularność budowli, która wyróżnia się na tle innych fortów w regionie, a także fakt, że mimo częściowej utraty pierwotnej struktury, fort wciąż jest elementem świadczącym o bogatej historii i militarnej przeszłości Warszawy.