Rynek Nowego Miasta w Warszawie

Rynek Nowego Miasta w Warszawie, który powstał na przełomie XIV i XV wieku, stanowił centralny punkt nowo lokowanego miasta przylegającego do Starej Warszawy. Jego pierwotny prostokątny kształt, o wymiarach 140 m na 120 m, ograniczała od wschodu skarpa warszawska oraz trakt z Czerska do Zakroczymia. Z początku Rynek był zabudowany drewnianymi domami, które spłonęły w pożarze w 1544 roku. W XVI wieku na Rynku istniał drewniany ratusz, który został zastąpiony murowanym w XVIII wieku. W ciągu wieków Rynek przeszedł liczne zmiany: poddano go zniszczeniom w czasie okupacji szwedzkiej oraz podczas II wojny światowej, która prawie całkowicie zniszczyła jego zabudowę. Po wojnie skoncentrowano się na rekonstrukcji pierzei wschodniej oraz kamienic pierzei zachodniej. Budynki te łączą różne style architektoniczne – od baroku po klasycyzm osiemnastowieczny, co tworzy zróżnicowaną przestrzeń architektoniczną. Ciekawostką jest eklektyczna studnia żeliwna z 2. połowy XIX wieku, zdobiona herbem Nowego Miasta. Wśród znaczących obiektów znajduje się także barokowy kościół św. Kazimierza, zaprojektowany przez Tylmana z Gameren oraz zespół klasztorny sióstr benedyktynek-sakramentek, które zostały odbudowane po zniszczeniach II wojny światowej. Współczesny Rynek Nowego Miasta, który zakończono rewaloryzować we wrześniu 1956 roku, jest przykładem udanej rekonstrukcji historycznej oraz przestrzenią aktywnego życia kulturalnego Warszawy.