Puszcza Notecka

Puszcza Notecka, utworzona jako Leśny Kompleks Promocyjny w 2004 roku, rozciąga się na obszarze około 1372 km², obejmując nadleśnictwa z trzech regionalnych dyrekcji Lasów Państwowych: Piły, Poznania i Szczecina. Jest to imponujący kompleks leśny znajdujący się w Kotlinie Gorzowskiej, z wydmami i dolinami, które tworzą zróżnicowany krajobraz. Wysokość wydm osiąga średnio 20 m, a ich najwyższa forma to Wielka Sowa, sięgająca 42 m. W centralnej części terenu karczemnie brakuje wody, natomiast w okolicach rzek Warty i Noteci znajdują się jeziora rynnowe, będące urozmaiceniem terenów leśnych. Drzewostany w Puszczy Noteckiej są w przeważającej części sztucznie nasadzane, głównie sosnowe, istniejące od czasów po inwazji motyla strzygoni choinówki w latach 1922-1924. W regionie znaleźć można również starsze fragmenty lasu, w tym rezerwat Cegliniec, oraz dąb Józef, uznawany za najstarsze drzewo puszczy. W dniu 10 sierpnia 1992 roku miała miejsce katastrofa pożarowa, w wyniku której spłonęło 57,7 km² lasu. Puszcza Notecka jest także miejscem ochrony przyrody, z 16 rezerwatami, które wskazują na bogaty ekosystem i różnorodność biologiczną regionu. Ze względu na swoje monumentalne ukształtowanie i znaczenie ekologiczne, Puszcza Notecka jest nie tylko atrakcją turystyczną, ale także cennym obszarem ochrony dziedzictwa naturalnego.