Józef Dowbor-Muśnicki

Józef Dowbor-Muśnicki, urodzony 25 października 1867 r. w Garbowie, był polskim wojskowym, generałem porucznikiem Armii Imperium Rosyjskiego oraz generałem broni Wojska Polskiego. W latach 1917-1918 dowodził I Korpusem Polskim w Rosji, a w 1918-1919 był naczelnym dowódcą Sił Zbrojnych Polskich w byłym zaborze pruskim. Jego służba wojskowa rozpoczęła się w Korpusie Kadetów w Petersburgu, skąd szybko awansował, zdobywając doświadczenie w ważnych konfliktach warsztatowych, takich jak wojna rosyjsko-japońska oraz I wojna światowa. Po rewolucji lutowej w 1917 r. odgrywał kluczową rolę w organizacji i dowodzeniu polskimi formacjami wojskowymi w zdominowanej przez Niemców Rosji, jednak po przegranych starciach z Gwardią Czerwoną i przepaści w pełnieniu swojego dowództwa w Korpusie, musiał się poddać. W 1919 r. objął dowództwo nad powstaniem wielkopolskim, gdzie zdołał zorganizować skuteczną armię, dążąc do apolityczności i jedności. Po zakończeniu konfliktów zbrojnych prowadził życie w spokoju, osiadając w Batorowie, gdzie zmarł 26 października 1937 r. Jego działalność była przedmiotem kontrowersji; popierany przez zwolenników za uniknięcie krwi, był krytykowany za zrusyfikowanie i niehonorowe rozwiązanie Korpusu. Dowbor-Muśnicki miał czworo dzieci, a jego dziedzictwo upamiętniono poprzez ulice, pomniki i znaczki pocztowe. W literaturze pojawia się jako postać w powieści Floriana Czarnyszewicza. Jego osiągnięcia oraz walka o niepodległość Polski są dowodem nie tylko na jego militarną sprawność, ale również na skomplikowaną, często konfrontacyjną naturę polityki wojskowej w tumultuous czasach, które go otaczały.