Dąb Napoleon

Dąb Napoleon, znany również jako Dąb Napoleona, był nieistniejącym pomnikiem przyrody o wyjątkowych cechach, rosnącym w Zaborze. Był to dąb szypułkowy, który mógł szczycić się mianem najgrubszego znanego drzewa tego gatunku w Polsce, osiągając obwód 1052 cm na wysokości 1,3 metra oraz wysokość 22 m. Szacunkowy wiek dębu sięgał 660-700 lat, a jego historia sięga czasów ok. 1300 roku. Charakterystyczny pokrój drzewa, z potężnym pniem i rozłożystą koroną, był typowy dla dębów rosnących na otwartym terenie. Dąb miał w sobie dużą dziuplę, w której mogło pomieścić się jednocześnie kilkanaście osób. Dąb Napoleon był również blisko związany z kulturalnymi i historycznymi wydarzeniami regionu; przed wojną figurował na liście pomników przyrody powiatu zielonogórskiego, a w 1920 roku ówczesna księżna Hermina von Schönaich-Carolath nadała mu imię profesora Theodora Schubego, znanego botanika. Po jej ślubie z byłym cesarzem Wilhelmem II drzewo zdobyło większą popularność. Ciekawostką jest legenda głosząca, że Napoleon Bonaparte odpoczywał pod jego konarami podczas wyprawy na Rosję w 1812 roku. Niestety, dąb spłonął 15 listopada 2010 roku, najprawdopodobniej będąc ofiarą wandalizmu, a wcześniej był kilkakrotnie podpalany. Jego znaczenie kulturowe i ekologiczne sprawiło, że zapisał się w pamięci lokalnej społeczności oraz historiografii regionu.