Powiat radzyński, położony w wschodniej Polsce w województwie lubelskim, został utworzony w 1999 roku w ramach reformy administracyjnej. Jego siedzibą jest miasto Radzyń Podlaski. W skład powiatu wchodzą gminy miejskie (Radzyń Podlaski), miejsko-wiejskie (Czemierniki) oraz wiejskie (Borki, Kąkolewnica, Komarówka Podlaska, Radzyń Podlaski, Ulan Majorat, Wohyń), a jego powierzchnia wynosi 965,06 km², z populacją wynoszącą 55 021 mieszkańców na koniec 2023 roku. Głównymi rzekami są Tyśmienica oraz Bystrzyca, a na wschodzie znajduje się Kanał Wieprz-Krzna. Historia powiatu sięga Księstwa Warszawskiego, gdzie po raz pierwszy powiat radzyński został utworzony w 1810 roku. Po reformie w 1816 roku powiat został włączony w większe obwody, a następnie przez różne zmiany administracyjne, w tym przekształcenia związane z zaborami, granice powiatu ulegały licznym modyfikacjom. W dwudziestoleciu międzywojennym Radzyń Podlaski stał się siedzibą powiatu, jednak w okresie II wojny światowej Niemcy wprowadziły swój podział administracyjny. Po wojnie powiat radzyński został przywrócony w 1944 roku, a kolejne reformy administracyjne miały miejsce w PRL, w tym powstanie powiatu parczewskiego w latach 50. XX wieku. W 1999 roku, po utworzeniu powiatów, radzyński znów pojawił się na mapie jako samodzielna jednostka. W sferze kulturowej powiat jest bogaty w tradycje, co znajduje odzwierciedlenie w lokalnych festiwalach i obyczajach. Architektoniczne aspekty regionu obejmują ciekawe zabytki, takie jak pałac w Radzyniu Podlaskim, który jest symbolem lokalnej historii. Ciekawostką jest, że powiat radzyński był ważnym ośrodkiem administracyjnym już w XVIII wieku, a jego historia związana jest z rozmaitymi wydarzeniami politycznymi i społecznymi, co czyni go interesującym miejscem zarówno dla turystów, jak i dla badaczy historii. Współczesny powiat radzyński, mimo wyzwań, takich jak bezrobocie sięgające 5,7% w 2019 roku, wciąż rozwija swoje lokalne tradycje i dąży do wzrostu gospodarczego oraz poprawy jakości życia mieszkańców.