Cerkiew Zaśnięcia Najświętszej Maryi Panny w Uhrusku

Cerkiew Zaśnięcia Przenajświętszej Bogurodzicy w Uhrusku to prawosławna świątynia położona w regionie Lubelszczyzny, która ma bogatą historię sięgającą przynajmniej 1220 roku, kiedy to istniała już pierwsza cerkiew, posiadająca status soboru katedralnego. Budowla ta przeszła różne etapy przynależności wyznaniowej, od prawosławnej, przez unicką, aż po przynależność do Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego w 1875 roku. Obecnie istniejąca cerkiew, zbudowana w 1849 roku z fundacji Laury Kirsztejnowej, charakteryzuje się stylem klasycystyczno-bizantyjskim z elementami neoromańskimi i neogotyckimi, a jej wyjątkowa architektura wyróżnia ją na tle innych unickich świątyń w regionie. Cerkiew zbudowana jest na planie podłużnym, posiada trójprzęsłową nawę oraz czteroczęściowe prezbiterium, a nad przedsionkiem wznosi się wieża-dzwonnica z wielopołaciowym dachem. Wnętrze kryte jest sklepieniami o przekroju kątowym, a ikonostas z XVIII wieku zawiera cenne ikony, w tym wizerunki Matki Bożej i św. Mikołaja. Ciekawostką jest to, że cerkiew nigdy nie została przekształcona w kościół rzymskokatolicki, co odzwierciedla jej autentyczny wygląd i stanowi ważny element dziedzictwa kulturowego regionu. Cerkiew była wielokrotnie remontowana, była również świadkiem licznych wydarzeń historycznych, w tym zniszczeń związanych z I wojną światową i II wojną światową. Po wojnie, w ramach Akcji „Wisła”, większość lokalnych prawosławnych mieszkańców została wysiedlona, a sama cerkiew przeszła pod opiekę Kościoła katolickiego, zanim w końcu znów zostałą otwarta dla wiernych w latach 50. XX wieku. Od 1987 roku cerkiew wpisana jest do rejestru zabytków, co świadczy o jej wartości architektonicznej i kulturowej.