Zamek gotycko-renesansowy XVI w.

Zamek w Drzewicy, wzniesiony w latach 1527–1535 z inicjatywy arcybiskupa gnieźnieńskiego Macieja Drzewickiego, jest przykładem architektury gotycko-renesansowej. Znajduje się na skraju miasta, nad rzeką Drzewiczką, otoczony dwiema fosami oraz wałem ziemnym. Budowla ma regularny, zbliżony do kwadratu plan z czterema kwadratowymi wieżami usytuowanymi w narożach, co nadaje jej charakterystyczny wygląd. Zamek, zbudowany z kamienia i cegły, pierwotnie był otynkowany. Jego wyjątkowe cechy architektoniczne obejmują pięciokondygnacyjne wieże, z których jedna ma formę ośmioboczną, oraz trzykondygnacyjny budynek mieszkalny z wykuszami i gankami. Pożar w 1814 roku zniszczył wnętrza zamku, jednak jego murami pozostały w dobrym stanie, co czyni go jednym z najlepiej zachowanych obiektów tego typu z XVI wieku w Polsce. Historia zamku jest bogata; po arcybiskupie Drzewickim przechodził w ręce kolejnych właścicieli, a w XVIII wieku został ofiarowany bernardynkom po pożarze ich klasztoru. Remonty i badania archeologiczne miały miejsce w XX wieku, szczególnie w latach 1948-49 oraz w 1985-86, a w 1990 roku zamek został zakupiony przez osobę prywatną. Mimo że zamek nie był przebudowywany od momentu jego powstania, wciąż zachowuje wiele pierwotnych elementów, w tym pozostałości polichromii z XVIII wieku w dawnym budynku usługowym, który został przekształcony w kaplicę. Historia zamku dopełniona jest ciekawostkami, takimi jak podanie o pożarze, który miał miejsce po roratach. Zamek w Drzewicy jest więc nie tylko pomnikiem architektury, ale również ważnym elementem historycznym i kulturalnym regionu, przyciągającym uwagę miłośników historii i architektury.