Klasztor Franciszkanów w Wieluniu

Klasztor Franciszkanów w Wieluniu, położony przy ul. Reformackiej, to ważny obiekt sakralny i historyczny, wchodzący w skład prowincji Wniebowzięcia NMP Zakonu Braci Mniejszych w Polsce. Jego fundacja miała miejsce w 1629 roku z inicjatywy Marcina Wierusza Kowalskiego, Pawła Niewęgłowskiego i ks. Franciszka Frakstyna, a budowa trwała do 1634 roku. Klasztor był pierwotnie związany z wielkopolską prowincją reformatów św. Antoniego. W XVII wieku stał się schronieniem dla zakonników irlandzkich uciekających przed prześladowaniami religijnymi. W 1655 roku zespół klasztorny został splądrowany przez Szwedów, a w latach 1662-1800 mieściło się w nim wyższe seminarium duchowne. Architektura kościoła, dedykowanego Zwiastowaniu Pańskiemu, powstała w stylu barokowym, charakteryzując się jednonawową konstrukcją i rokokowym wystrojem wnętrz. Po II wojnie światowej świątynia przeszła gruntowną renowację, a jej unikalna polichromia przyciąga uwagę odwiedzających. W klasztorze znajdują się także obrazy o. Rafała Ernesta Credo, malarza franciszkańskiego z XIX wieku. Po skasowaniu zakonu w 1864 roku, klasztor został na jakiś czas przekazany na cele publiczne, ale w 1921 roku został ponownie objęty przez zakon i wrócił do macierzystej prowincji. W okresie międzywojennym pełnił funkcję nowicjatu, a po wojnie jego część była wykorzystywana przez władze państwowe. W historii klasztoru wyróżnia się postać sługi Bożego o. Euzebiusza Huchrackiego, który był wikariuszem konwentu w 1936 roku. Przełożeni klasztoru zmieniali się na przestrzeni lat; między 1923 a 2020 rokiem funkcję gwardiana pełnili m.in. o. Karol Bik, o. Jakub Kubica oraz o. Miłosz Kaczmarczyk, który obecnie pełni tę rolę. Klasztor w Wieluniu to przykład długotrwałego dziedzictwa kulturowego, które przetrwało liczne zawirowania historyczne i nadal pełni swoją duchową rolę w regionie.