Poligon toruński

Poligon toruński, o powierzchni około 124 kilometrów kwadratowych, leży na Kujawach, w rozległym obszarze wydmowym Kotliny Toruńskiej. Jego historia sięga 1607 roku, kiedy to miały miejsce pierwsze ćwiczenia artyleryjskie, a obecnie służy on głównie żołnierzom Centrum Szkolenia Artylerii i Uzbrojenia w Toruniu oraz NATO. W latach 1870-1871, po wojnie francusko-pruskiej, poligon przeszedł znaczny rozwój, m.in. poprzez budowę bocznicy kolejowej i wąskotorówki. W 1921 roku powstała tam Szkoła Strzelań Artylerii, a w 1924 roku poligon uzyskał status Centralnego Poligonu Artylerii. Podczas II wojny światowej Wehrmacht planował w rejonie poligonu linie obrony, które obejmowały różne umocnienia, jednak ostatecznie okazały się one niepotrzebne. Na poligonie znajduje się kapliczka pw. Matki Boskiej Częstochowskiej, związana z odejściem wojsk francuskich w 1812 roku, a także liczne obiekty budowlane stworzone w celu ćwiczeń wojskowych. Architektura poligonu, z obecnością schronów, stanowisk ogniowych i systemów obserwacyjnych, odzwierciedla zmiany w taktyce wojskowej oraz rozwój technologii wojennej na przestrzeni wieków. Poligon toruński, z bogatym dziedzictwem kulturowym i historycznym, stanowi fascynujący przykład wykorzystania terenu militarnie, a także ważny element historii wojskowej Polski. W jego rejonie odnaleźć można ślady dawnych wsi, takich jak Fryze czy Popioły, co podkreśla zmiany w zagospodarowaniu ziemi oraz wpływ wojskowości na lokalną społeczność.