Ogród Japoński we Wrocławiu

Ogród Japoński we Wrocławiu, założony w latach 1909–1913 w Parku Szczytnickim, jest unikalnym dziełem architektonicznym, które powstało z inicjatywy hrabiego Fritza von Hochberga oraz japońskiego ogrodnika Mankichiego Arai. Jako jedyny egzotyczny ogród zaprezentowany na Wystawie Ogrodniczej w 1913 roku, stanowi ważny fragment europejskiej kultury japońskiej. Po zakończeniu wystawy ogród został pozostawiony w nowym kształcie, jednak wiele oryginalnych elementów kamiennych, kluczowych dla jego japońskiego charakteru, zostało zabranych. W 1995 roku rozpoczęto jego renowację, która zakończyła się w 1999 roku, jednak w wyniku powodzi stulecia w 1997 roku, ogród uległ znacznej destrukcji, co wymusiło kolejne prace naprawcze. Aktualnie Ogród Japoński zgromadza około 270 gatunków roślin drzewiastych, w tym dęby, kasztanowce oraz liczne cisy i różaneczniki. Jego struktura roślinności definiuje trzy poziomy - najwyższy z domieszką drzew i krzewów, środkowy z formowanymi żywopłotami, oraz najniższy z bylinami i roślinami wodnymi, jak grążel żółty i ryby karpie Koi. Ogród łączy różne typy ogrodów japońskich, w tym publiczny, związany z ceremonią picia herbaty oraz stawowy. Centralnym punktem kompozycji jest brama Sukiya-mon, most Yumedono Bashi oraz pawilon herbaciany Azumaya, a także kaskady Onna-daki i Otoko-daki. Warto również zaznaczyć, że wiele kamiennych dekoracji w ogrodzie pochodzi z XVIII i XIX wieku i jest pozostałością po zlikwidowanych wcześniejszych ogrodach japońskich, co dodaje mu dodatkowego znaczenia kulturowego i historycznego. Ogród jest więc nie tylko miejscem relaksu, ale stanowi żywy pomnik japońskiej kultury w sercu Wrocławia.