Wysokogórskie Obserwatorium Meteorologiczne na Śnieżce

Nowe Obserwatorium Wysokogórskie na Śnieżce, zbudowane w latach 1966-1974, stanowi przykład modernistycznej architektury, której projektanci, Witold Lipiński i Waldemar Wawrzyniak, zdobyli uznanie za futurystyczny kształt budynku w formie trzech połączonych dysków, inspirowanych ówczesnym zainteresowaniem niezidentyfikowanymi pojazdami latającymi. Obiekt zyskał międzynarodowe uznanie, prezentując oryginalny, błyszczący w słońcu wygląd z powodu aluminiowego pokrycia, które niestety szybko uległo zniszczeniu, co skłoniło do modyfikacji budynku. Obserwatorium pełni funkcję meteorologiczną na najwyższym szczycie Karkonoszy, a także posiada restaurację i Punkt Edukacji Ekologicznej. Z historycznego punktu widzenia, początkowe obserwacje na Śnieżce sięgają 1824 roku, a budynek starego obserwatorium, którego działalność rozpoczęła się w 1900 roku, przetrwał zarówno I, jak i II wojnę światową, zanim został rozebrany w 1989 roku. Ciekawostką jest, że obiekt wielokrotnie zmagał się z problemami budowlanymi, w tym z katastrofami, które skutkowały ewakuacją i odbudową struktur. Obserwatorium, będące jednym z dwóch polskich punktów IMGW w systemie stacji wysokogórskich, dokonuje istotnych pomiarów meteorologicznych, a średnia roczna temperatura nieznacznie przekracza 0°C, z rekordowymi wiatrami osiągającymi prędkości do 80 m/s. Na dodatek, budynek stał się symbolem kulturalnym, reprezentującym nowoczesne podejście do architektury w regionie, mimo kontrowersji dotyczących jego wyglądu w kontekście górskiej estetyki.