Sanktuarium Wambierzyckiej Królowej Rodzin

Bazylika Nawiedzenia Najświętszej Marii Panny w Wambierzycach, znana jako Sanktuarium Wambierzyckiej Królowej Rodzin, to barokowa świątynia zbudowana w latach 1715–1723. Została ona wzniesiona pod patronatem hrabiego Franciszka Antoniego von Goetzena na miejscu, gdzie w XII wieku umieszczono figurkę Matki Boskiej. Przez wieki miejsce to stało się celem wielu pielgrzymek, szczególnie po cudownym uzdrowieniu ociemniałego Jana z Raszewa w 1218 roku. Z biegiem lat powstawały tu różne formy kultu, w tym drewniany kościół w 1263 roku i ceglana świątynia z 1512 roku, która została zniszczona podczas wojny trzydziestoletniej. Obecna bazylika, zyskująca na znaczeniu w regionie, w 1936 roku została podniesiona do rangi bazyliki mniejszej przez papieża Piusa XI. Jej wnętrze zachwyca bogatym wyposażeniem, w tym ołtarzem głównym autorstwa Karla Sebastiana Flackera z XVII wieku, który zdobi rzeźba Madonny z Dzieciątkiem, a także barokową amboną z 1723 roku, będącą ilustracją hymnu Magnificat. W prezbiterium zlokalizowane są XIX-wieczne ołtarze dedykowane świętym, a na ścianach można dostrzec obrazy przedstawiające postacie świętych. Ciekawostką jest również koronacja figurki Matki Bożej przez kardynała Stefana Wyszyńskiego w 1980 roku, co podkreśliło znaczenie tego miejsca w życiu duchowym regionu. W 2007 roku posługę w sanktuarium objęli franciszkanie, co przyczyniło się do ożywienia lokalnej tradycji religijnej. Bazylika jest zarejestrowana jako zabytek, a jej historia oraz unikalne cechy architektoniczne czynią ją ważnym punktem zarówno kulturowym, jak i turystycznym w Ziemi Kłodzkiej.