Fort Owcza Góra

Fort Owcza Góra to fort pomocniczy Twierdzy Kłodzko, zbudowany w XVII i XVIII wieku, położony w północno-wschodniej części Kłodzka, na południowo-zachodnim zboczu Owczej Góry. Jego głównym zadaniem było uniemożliwienie ostrzału Twierdzy Głównej oraz poprawienie obserwacji i kontroli drogi w kierunku Wrocławia, a także zabezpieczenie wschodniego podejścia do twierdzy i blokowanie doliny Nysy Kłodzkiej. Architektura fortu charakteryzuje się surowym stylem militarnym, zbudowaną głównie z łamanego kamienia i cegły. Fort składał się z Korony Niskiej i Korony Wysokiej, gdzie Korona Niska miała system kleszczowy, natomiast Korona Wysoka była wyposażona w kazamaty oraz redutę-donżon. W fortecie znajdowały się również koszary, kaponiera szyjowa oraz studnie, co wzmacniało jego funkcję obronną. Historia fortu związana jest z wojną siedmioletnią, kiedy to w 1742 roku Kłodzko zostało zdobyte przez Prusaków. W latach 1743–1762 fort był budowany na zlecenie Fryderyka II, z projektami Gerharda Corneliusa de Wallrave oraz pułkownika Christiana Friedricha von Wredego. Fort został połączony z Twierdzą Główną wałem i transzeją. W okresie późniejszym, w końcu XVIII wieku, dodano skomplikowany system chodników ofensywnych i obronnych, lecz nie został on w pełni zrealizowany z powodu kosztów. Fort nigdy formalnie nie został skasowany, a w 2002 roku został wpisany do rejestru zabytków, co podkreśla jego znaczenie kulturalne i historyczne. Ciekawostką jest, że fort otoczono dodatkowo umocnieniami w postaci siedmioramiennej gwiazdy, jednak większość projektów przebudowy pozostała nieukończona. Dziś zachowane fragmenty fortu stanowią cenne świadectwo epoki oraz militarnej architektury obronnej.