Wieża książęca w Rakowicach Wielkich

Wieża książęca w Rakowicach Wielkich to zabytkowa, mieszkalna wieża rycerska, której wzniesienie datuje się na XV lub XVI wiek. Zbudowana na planie zbliżonym do kwadratu, wykorzystano do niej lokalny piaskowiec łamany oraz kamienne ciosy, a całość przykryto stromym, dwuspadowym dachem. Kamienny portal z półkolistym łukiem prowadził do dużego pomieszczenia na parterze, z którego prowadziła prostokątna sień i kamienne schody na pierwsze piętro. Kolejne kondygnacje charakteryzowały się podobnym rozkładem, jednak na trzeciej znalazły się pokoje mieszkalne oraz komora z metalowym naczyniem do odprowadzania nieczystości. Wieża stała w pobliżu potoku Rakówka w Dolnośląskim, około 500 metrów na północ od wieży miejskiej, w otoczeniu torów kolejowych. Stanowiła istotny element obronny regionu, jednak z biegiem lat uległa zniszczeniu, w dużej mierze ze względu na zaniedbania konserwatorskie, które doprowadziły do zawalenia dachu w latach 60. XX wieku i całej konstrukcji w latach 70. Obecnie wieża zredukowana jest do murów parteru, mocno porośnięta przez roślinność. Interesującym aspektem jej historii jest to, że przetrwała II wojnę światową w stanie nienaruszonym. Należała do zarządcy folwarku w Rakowicach, mimo że była w posiadaniu rycerza Hansa Reussnera, a później znajdowała się w rękach małych feudałów. Pomimo swojego "książęcego" nazewnictwa, jej funkcja była przede wszystkim mieszkalna, a całość konstrukcji świadczy o średniowiecznym stylu i technikach budowlanych. Wieża, mimo zniszczeń, continue to be a point of interest for visitors interested in the rich history and architecture of the area, which showcases the evolution of fortifications and residential buildings in Lower Silesia.