Śnieżne Kotły

Śnieżne Kotły, położone w zachodniej części Karkonoszy, to unikalne kotły polodowcowe, znajdujące się między Wielkim Szyszakiem a Łabskim Szczytem, w pełni z granitu karkonoskiego. W ich wnętrzu występuje późnooligoceński bazalt, z unikalnymi endemicznie rosnącymi gatunkami roślin, takimi jak skalnica śnieżna i paproć rozrzutka alpejska, co czyni je przykładem alpejskiego krajobrazu. Region cieszy się również bogatą fauną, w tym rzadkimi arktycznymi ślimakami i płochaczami halnymi. Śnieżne Kotły były miejscem działalności klimatologicznej w latach 1881-1930, z rejestrowanymi ekstremalnymi temperaturami i opadami. Ponadto, teren wyróżnia się niezwykłymi morenami, które powstały podczas plejstocenu, a ich najwyższe formy sięgają 15 m wysokości. W okresie letnim w dolinach pojawiają się polodowcowe jeziorka, zwane Śnieżnymi Stawkami. Od strony infrastruktury, nad krawędzią kotłów znajduje się radiowo-telewizyjna stacja przekaźnikowa, a zielony szlak turystyczny prowadzi przez kotły, często zamykany ze względu na ryzyko lawin zimą. Historycznie, w 1837 roku hrabia Schaffgotsch założył pierwsze schronisko turystyczne, co przyczyniło się do rozwoju turystyki w regionie, które funkcjonowało do 1961 roku, kiedy to stacja przekaźnikowa przejęła jego rolę. W 1933 roku Śnieżne Kotły uzyskały status rezerwatu przyrody, a po utworzeniu Karkonoskiego Parku Narodowego stały się częścią ochrony ścisłej, co chroni ich unikalne walory geologiczne, przyrodnicze i krajobrazowe. Region ten, oprócz swoich naturalnych piękności, oferuje również panoramiczne widoki na Karkonosze, Góry Izerskie, a przy dobrej pogodzie można dostrzec nawet Ślężę.