Dąb Chrobry

Dąb Chrobry to jeden z najstarszych dębów w Polsce, pomnik przyrody, który znajduje się w Borach Dolnośląskich, w pobliżu rezerwatu przyrody Buczyna Szprotawska. Legenda głosi, że cesarz Otton III spotkał się pod tym dębem z Bolesławem Chrobrym, chociaż drzewo jest prawdopodobnie znacznie młodsze. Dąb był znany z organizacji sądów wiejskich, a w 1906 roku badacz przyrody Theodor Schube oszacował obwód drzewa na 8,61 m. Już przed II wojną światową Dąb Chrobry był chroniony, nazywając go Grosse Eiche lub Dicke Eiche. Status pomnika przyrody uzyskał 24 marca 1966 roku, a w latach 90. zaczęto obserwować zamieranie górnej części korony, co było efektem osuszania przyległej łąki. W 1992 roku szacowano wiek drzewa na 727 lat, datując jego wykiełkowanie na około 1265 rok. Dąb Chrobry charakteryzował się rozpiętością korony wynoszącą ok. 16 m, wysokością 26 m oraz obwodem pnia 10,04 m, co czyniło go jednym z największych dębów w Polsce i trzecim pod względem objętości drewna w środkowej Europie. W 2004 roku nasiona Chrobrego zostały przewiezione do Watykanu, a po powrocie z błogosławieństwem Jana Pawła II każdy potomek drzewa nazywany jest dębem papieskim. Niestety, w 2020 roku po raz pierwszy nie zauważono nowych pąków liści, co prowadziło do uznania drzewa za obumarłe. Dąb Chrobry był kilkakrotnie podpalany, a ostatni poważny pożar miał miejsce 18 listopada 2014 roku, gdzie w akcji gaśniczej uczestniczyło 13 jednostek straży pożarnej. Mimo wątpliwości dotyczących skutków pożaru, drzewo przeżyło do 2021 roku, kiedy to oficjalnie uznano je za martwe. Dąb Chrobry obok swojej monumentalnej architektury, niesie ze sobą bogactwo kulturalne i historyczne, będąc tematem legend, a także symbolem spotkania dwóch ważnych postaci w polskiej historii. Drzewo i jego potomstwo stanowią trwały element kultury, przyciągając uwagę zarówno historyków, jak i turystów.