Bazylika i sanktuarium św. Jadwigi w Trzebnicy

Klasztor w Trzebnicy, ufundowany w 1202 roku przez księcia Henryka Brodatego z inspiracji jego żony Jadwigi, był pierwszą w Polsce siedzibą zakonu żeńskiego cysterek, sprowadzonych z Bambergu. Papieska bulla Innocentego III z 1202 roku objęła klasztor szczególną opieką. W najstarszym okresie powstał w stylu romańskim jeden z pierwszych w Polsce kościołów ceglanych oraz kaplica św. Jadwigi, która jako pierwszy w Polsce budynek gotycki zyskała ogromne znaczenie architektoniczne. Klasztor stał się mauzoleum Piastów Śląskich, z grobami 22 przedstawicieli rodu, w tym św. Jadwigi. Historia klasztoru hludniła poważne trudności, m.in. związane z najazdami husytów oraz zniszczeniami wojennymi, w tym wieloma pożarami, co przyczyniło się do jego upadku w XV i XVI wieku. Po wojnie trzydziestoletniej oraz bitwie pod Wiedniem klasztor przeszedł renowację, przeprowadzono barokizację, w której wyeksponowano grobowce i ołtarze. Na uwagę zasługują prace rzeźbiarskie i malarskie, w tym dzieła Marcina Bielawskiego oraz artystów śląskich baroku. W XVIII wieku Śląsk przeżył zmiany administracyjne, prowadzące do sekularyzacji klasztoru w 1810 roku. Znaczną część dóbr klasztornych sprzedano, a klasztor stał się obozem jenieckim. Po II wojnie światowej, w czasach PRL, klasztor zmienił swoje przeznaczenie, a siostry boromeuszki zajmowały się opieką nad chorymi. W ostatnich latach podjęto działania mające na celu zachowanie dziedzictwa św. Jadwigi poprzez różnorodne inicjatywy, w tym otwarcie Świetlicy Profilaktyczno-Wychowawczej i Ośrodka Wsparcia Społecznego. W 2017 roku sanktuarium zostało uhonorowane Śląską Nagrodą im. Juliusza Ligonia. Klasztor w Trzebnicy to nie tylko istotne miejsce kultu, ale także symbol historycznej i kulturowej spuścizny regionu, przyciągające pielgrzymów i turystów dzięki swej bogatej historii oraz architekturze.