Schronisko PTTK na Stogu Izerskim

Schronisko na Stogu Izerskim, położone na wysokości 1060 m n.p.m. w Górach Izerskich w województwie dolnośląskim, jest górskim schroniskiem turystycznym PTTK. Jego historia sięga 1922 roku, kiedy to z inicjatywy niemieckiej organizacji turystycznej RGV „Riesengebirgsverein” oraz doktora Josefa Siebelta, stworzone zostało miejsce z myślą o kuracjuszach. Budowę schroniska rozpoczęto 17 września 1922 roku, a 24 października 1924 roku oddano je do użytku, nadając mu nazwę Heufuderbaude. Architektonicznie schronisko zostało zrealizowane w typowym stylu śląsko-łużyckim, charakteryzującym się murowano-drewnianą konstrukcją i dwuspadowym dachem pokrytym blachą. Schronisko posiadało 30 miejsc noclegowych, taras widokowy, zaplecze gospodarcze, świetlicę i kuchnię. Pierwszymi gospodarzami byli Koberowie, którzy zarządzali nim do 1945 roku, a nawet w czasie II wojny światowej działalność turystyczna nie ustała. Po wojnie obiekt nosił przez pewien czas imię Jana Kasprowicza, a w późniejszych latach przeszedł modernizację, zachowując swój charakter i architekturę. Ponadto, w przeszłości w pobliżu znajdowała się drewniana wieża widokowa, zbudowana w 1892, która po licznych zniszczeniach została ostatecznie rozebrana w 2000 roku z powodu złego stanu technicznego. Schronisko jest istotnym punktem na turystycznej mapie regionu, gdzie przyciąga miłośników górskich wędrówek, oferując szlaki do Hali Izerskiej, Czerniawy-Zdroju i Świeradowa-Zdroju. Z tarasu schroniska roztacza się panorama na Świeradów-Zdrój, Mirsk, Gryfów Śląski oraz zachodnią część Karkonoszy. Mimo swojego uroku, w 2019 roku zajęło przedostatnie miejsce w Rankingu Schronisk Górskich magazynu "n.p.m.". Schronisko na Stogu Izerskim nie tylko stanowi ważny punkt na szlakach turystycznych, ale również jest miejscem bogatej historii i kulturalnym dziedzictwem regionu.