Pawilon Czterech Kopuł

Pawilon Czterech Kopuł, zlokalizowany we Wrocławiu, został zbudowany na początku XX wieku według projektu Hansa Poelziga. Jego konstrukcja jest żelbetowa, jednokondygnacyjna, a cztery kopuły umieszczone w centralnej części skrzydeł mają różne kształty – wschodnia i zachodnia są okrągłe, a południowa i północna mają formę elipsy. Pawilon został zaprojektowany jako część Wystawy Stulecia, upamiętniającej bitwę pod Lipskiem z 1813 roku i wzrost znaczenia Prus w Europie. W 1913 roku, po zakończeniu budowy, odbyła się w nim wystawa historyczna, na której zaprezentowano m.in. oryginał odezwy Fryderyka Wilhelma III do narodu z 1813 roku. W okresie międzywojennym Pawilon gościł różnorodne wystawy artystyczne, jak np. "Wielką Wystawę Sztuk" w 1920 roku, gdzie prezentowano dzieła współczesnych twórców takich jak Paul Klee czy Karl Schmidt-Rottluff. Po II wojnie światowej Pawilon nie uległ zniszczeniu i w 1948 roku stał się częścią Wystawy Ziem Odzyskanych, przyciągając 1 mln odwiedzających. W 1951 roku, dzięki inicjatywie Polskiego Towarzystwa Miłośników Astronomii, w Pawilonie zainstalowano planetarium. W późniejszych latach Pawilon był także lokalizacją dla Wytwórni Filmów Fabularnych. W 2009 roku obiekt przeszedł pod kontrolę Muzeum Narodowego we Wrocławiu, a po remoncie w 2013 roku otwarto nowe przestrzenie wystawiennicze, które zwiększyły powierzchnię ekspozycyjną do ponad 6000 m². Od 2016 roku działa w nim Muzeum Sztuki Współczesnej, gromadzące prace uznanych artystów polskich. Pawilon Czterech Kopuł został wpisany na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO w 2006 roku, doceniając jego architektoniczne i kulturowe znaczenie. Ciekawostką jest, że w jego otoczeniu powstała plenerowa galeria rzeźby, wzbogacająca ofertę kulturalną tego obszaru Wrocławia.