Fort GW XIII „San Rideau”

Fort San Rideau, będący częścią zewnętrznego pierścienia fortów Twierdzy Przemyśl, został zbudowany w latach 1892-1896. Jego budowa kosztowała 5 milionów koron, a pierwotnie planowano tutaj zbudować ziemno-drewnianą baterię. Fort, o trapezowym kształcie, był wyposażony w system umocnień z suchą fosą, galerią strzelecką i obserwacyjnymi kopułami pancernymi. Jego główny budynek, który pełnił funkcję koszarowo-bojową, miał dobrze zorganizowane pomieszczenia dla załogi oraz magazyny amunicji i zapasów. W czasie II oblężenia Przemyśla fort został wysadzony, a następnie podlegał dalszym zniszczeniom, zanim został ocalony przez uznanie za zabytek architektoniczny w 1968 roku. Uzbrojenie fortu obejmowało armaty, haubice i moździerze, a jego załoga liczyła 800 żołnierzy. Po wojnie, fort miał być rozebrany, jednak podczas prac budowlanych odnaleziono żywego jeńca rosyjskiego, co stało się inspiracją dla legendy fortu. Mężczyzna przeżył osiem lat w podziemiach dzięki zapasom żywności. Historia ta ukazała się w prasie, jednak jej prawdziwość budzi kontrowersje. Pomimo zniszczeń, fort jest dostępny do zwiedzania, a jego pozostałości, w tym mur Carnota oraz poterny, przyciągają turystów. W 1984 roku opowiedziano tę historię w filmie „Fort 13” w reżyserii Grzegorza Królikiewicza, co dodatkowo wpisało legendę o San Rideau w historię regionalną i kulturę.