Schronisko PTTK na Luboniu Wielkim

Schronisko PTTK im. Stanisława Dunin-Borkowskiego na Luboniu Wielkim, położone w Beskidzie Wyspowym na wysokości 1022 m n.p.m., zachwyca swoim oryginalnym wyglądem, przypominającym domek Baby Jagi. Jako jedyne schronisko w regionie dysponuje przestronnym 9-osobowym pokojem z panoramicznymi oknami, a całkowita liczba miejsc noclegowych wynosi 25, w tym pokoje 2- i wieloosobowe. Obiekt oferuje również świetlicę, bufet turystyczny oraz prysznic. Otaczająca schronisko pokryta zadaszoną kapliczka, miejsce na ognisko oraz przestrzeń dla turystów dodatkowo wzbogacają ofertę, a polana widokowa pozwala podziwiać majestatyczne szczyty, takie jak Szczebel, Lubogoszcz i Babia Góra. Schronisko czynne jest przez cały rok, a zimą utrzymywane są szlaki turystyczne, co czyni je atrakcyjnym miejscem zarówno latem, jak i zimą, z możliwością uprawiania paralotniarstwa. Historia schroniska sięga 1930 roku, kiedy to rozpoczęto jego budowę z inicjatywy Oddziału Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego w Rabce, a obiekt oddano do użytku 9 sierpnia 1931 roku. W trakcie II wojny światowej schronisko stało się bazą dla partyzantów Armii Krajowej, unikając zniszczenia dzięki determinacji gospodarzy, Karoliny Kaleciak. Po wojnie schronisko zyskało nowe udogodnienia, w tym stację meteorologiczną i elektryczność, a w 1971 roku nadano mu imię Stanisława Dunin-Borkowskiego z okazji 40-lecia istnienia. W roku 2019 schronisko zajęło ostatnie miejsce w Rankingu Schronisk Górskich magazynu "n.p.m.". Gospodarze schroniska, z którzy byli związani z nim po wojnie, pozostawili po sobie różne ślady, a obiekt ten stanowi ważne miejsce dziedzictwa kulturowego regionu. Warto również zwrócić uwagę na architektoniczne detale, jak tablice upamiętniające ważne wydarzenia historyczne oraz pamiątkowe plakietki, co przyciąga turystów oraz miłośników historii. Schronisko to nie tylko miejsce noclegowe, ale także ważny punkt na turystycznej mapie Polski, które oferuje niepowtarzalne widoki i bogatą historię.