Sanktuarium Matki Bożej Wniebowziętej w Lipinkach

Figura Matki Bożej Lipińskiej, wyrzeźbiona z drewna lipowego, ma bogatą historię oraz niezwykle cenne walory artystyczne. Wysoka na 121 cm, przedstawia Maryję jako Królową Wniebowziętą z Dzieciątkiem na ręku, w kontrapoście, w złotej sukni i koronie. Jej historia nie jest do końca poznana; nieznany pozostaje zarówno czas powstania figury, jak i osobistość twórcy, chociaż podejrzewa się, że powstała w Krakowie. Legenda głosi, że figura ma węgierskie pochodzenie, jednak historycy to odrzucają. Prawdopodobnie, figura została ufundowana przez mieszczan Biecza dla kościoła parafialnego w Męcinie Wielkiej, której parafia została zamknięta na skutek wojen i zarazy. W wyniku przenosin, figura trafia do Lipinek, gdzie kult rozpoczął się na dobre. Beskidzka wieś Lipinki, w której znajduje się sanktuarium, posiada równie bogaty zasób tradycji i kultury, a kościoły przeszły ewolucję od drewnianego do murowanego w stylu renesansowym, a potem do współczesnych form. Pożary w 1912 i 1972 roku zmusiły do odbudowy, podczas gdy pożar w 1972 roku prawie całkowicie zniszczył kościół, ale figura przetrwała w dużej mierze, pomimo zniszczeń. Koronacja figury, która miała miejsce w sierpniu 1980 roku, wzmacnia kult maryjny, który rozkwita od XVII wieku, przyciągając licznych pielgrzymów. Sanktuarium w Lipinkach stało się jednym z głównych miejsc kultu w diecezji rzeszowskiej, gdzie szczególną uwagę poświęca się intencjom związanym z rolnictwem oraz trzeźwością. Rocznie odwiedza je 50-70 grup pielgrzymkowych, co przekłada się na około 10 tysięcy pielgrzymów, zwłaszcza podczas odpustów w okresie Wniebowzięcia NMP. W 2005 roku consekracja nowego kościoła z okazji srebrnego jubileuszu koronacji oraz opieki figury uwieńczyła ponad pięć wieków kultu maryjnego Lipińskiej.