Gruba Jodła

Gruba Jodła, znana także jako Dicke Tanne, była wyjątkowym okazem jodły pospolitej (Abies alba), rosnącym w Kniei Czatożańskiej na północnych stokach Babiej Góry. Uzyskując obwód 6,76 m w pierśnicy oraz wiek przekraczający 600 lat, stała się jednym z najstarszych i największych drzew w Babiogórskim Parku Narodowym. Wysokość Grubej Jodły wynosiła od 55 do 65 metrów, co czyniło ją imponującą atrakcją turystyczną w przełomowym okresie XIX i XX wieku, kiedy to intensyfikował się ruch turystyczny w Karpatach. Drzewo rosło na wysokości 860 m n.p.m. w pobliżu polany Czarna Cyrhel, blisko dzisiejszego żółtego szlaku z Zawoi Składów na Markowe Szczawiny. Niestety, w końcu XIX wieku drzewo zaczęło podupadać po trafieniu piorunem, a jego dalsze zniszczenie nastąpiło z rąk pasterzy, którzy w wypróchniałym pniu rozpalił ognisko. Ostatecznie, w 1914 roku Gruba Jodła została powalona przez silny wiatr. W 1960 roku, na wniosek prof. Władysława Szafera, w betonie wykonano rekonstrukcję odziomka pnia tego wyjątkowego drzewa, co podkreśla nie tylko jego historyczne znaczenie, ale także wpływ na lokalną kulturę i tradycje związane z turystyką w rejonie Babiej Góry. Gruba Jodła pozostaje symbolem naturalnego dziedzictwa oraz świadectwem długowieczności i potęgi przyrody.