Kościół Zmartwychwstania Pańskiego w Katowicach

Kościół Zmartwychwstania Pańskiego w Katowicach, wybudowany w latach 1856-1858 według projektu architekta Richarda Lucae, jest pierwszym murowanym kościołem w mieście i stanowi siedzibę diecezji katowickiej Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego. Zlokalizowany przy ul. Warszawskiej 18, kościół został zaprojektowany w stylu neoromańskim, łączącym elementy lombardzkiej architektury romańskiej z bizantyjską i renesansową. Charakteryzuje się okrągło-łukowymi oknami, halowym wnętrzem oraz wieżami na planie kwadratu. Budowla była kilkakrotnie rozbudowywana, w latach 1887-1889 oraz 1899-1902, co pozwoliło dostosować ją do rosnącej liczby wiernych. Ostateczna forma kościoła, neobarokowa z elementami wczesnego renesansu i modernizmu, powstała podczas ostatnich prac, a wnętrza zdobiły secesyjne witraże. Witraże w prezbiterium, ufundowane przez rodzinę Tiele-Wincklerów, przedstawiają biblijne sceny oraz wezwania Reformacji. Dodatkowo, zachowały się wartościowe zabytki, takie jak ambona z płaskorzeźbami i 52-głosowe organy firmy Sauer, które regularnie gościły koncerty. Po II wojnie światowej, kościół został na krótko przejęty przez Kościół rzymskokatolicki, ale po dwóch latach powrócił do ewangelików. W późniejszych latach kościół przeszedł remonty oraz modernizacje, w tym iluminację elewacji i renowację organów. Ciele kościoła jest ważnym miejscem nie tylko dla społeczności ewangelickiej, ale także stanowi interesujący obiekt w architekturze Katowic, z bogato zdobionym wnętrzem i unikatowymi witrażami, odzwierciedlającymi historie i tradycje ewangelickie w regionie.